ملکوت

 اى  کاش  در  پايان  اين  سفرها اگر  رسيدم  به آن  چشمه  آب  وپاى آن  صخره  بلند   و آن  باغ هاى  سرسبز  که روح عزیزانم  در  لاى  شاخ و برگ هاى  خرم  و شاداب  آن  به  خواب  رفته اند،فصل  بهار  باشد  و  هنگام  سبزه  باران,....نه پرتو  خونين غروب....و نه سايه ظلمانى ابرهاى  اندوه...آن.پاک  و بزرگ  و صبور  ومعصوم  ,   آن تنهاى  دردمند  نخلستان ها را  ديدار کنم ملکوت...ادامه مطلب

            

                  پروانه من گريخت...به شتاب يک شوق  ,  به سبکبارى يک خيال , به پريشانى يک آرزوى آشفته ,  نمى دانم چگونه .  از تنهايى اطاق گريختم  ,  خود را به در خانه رساندم  , گشودم , بيرون را نگريستم   :  کویر .... آسمان .... سکوت ...

ملکوت...